Ik beloofde jullie in mijn vorige blogpost een update te geven zodra ik meer wist wat er allemaal aan de hand was met me. We zijn nu een kleine twee maand verder en ik kan jullie wat meer duidelijkheid geven.
Laat ik maar starten waar ik de vorige keer eindigde - deze keer zal de blogpost beknopter zijn :)
Ik moest dus zware medicatie nemen. Voor wie het wil weten... 20 mg hydrocortisol 's morgens, en 10 mg hydrocortisol 's middags. Daarnaast ook nog 50 mg L-Thyroxine voor mijn schildklier. Voor iemand die nog nooit echt pillen moest nemen was dit een grote schok.
De endocrinoloog zei dat ik niets van de cortisone zou ondervinden... Het zou de cortisone, die mijn lichaam niet meer produceert, terug in balans brengen. Ik zou me beter voelen.
Ik ga eerlijk zijn mensen... Ik ervoer dit helemaal anders. Ik hield erg veel vocht op waardoor mijn hele lijf opgespannen was, zogezegd zou ik niet verdikken van de medicatie... Ik was net een waterballon. Plaatsen waar ik nooit last heb van gewichtstoename voelden gezwollen aan, bah!
Ik voelde me dag na dag mottiger in mijn vel. Al mijn kleren kleefden aan mijn lijf. Het was gewoon raar. Ik kon nog in al mijn broeken en topjes, dus echt verdikt was ik niet, maar het stond allemaal gespannen. Een heel vreemd gevoel. Dat vertaalde zich meteen in mijn humeur. Ik voelde me niet goed in mijn vel...
Na het werk wilde ik meteen de kleren van mijn lijf en iets los en luchtig aantrekken. Ik wilde ook de deur niet meer uit. Ik was down. De enige plaats waar ik me "goed" voelde, was in mijn appartement. Het moet voor Jeroen ook geen pretje geweest zijn, maar lief als ie is, liet hij me dat niet merken. Ik wilde er niet over praten. Ik dacht dat die medicatie me ging oppeppen maar ik voelde me heel low...
Bij het tweede bezoek aan de endocrinoloog mocht ik de dosering van de meds halveren. Dat luchtte me al wat op. Ik sprak over het waterballon-gevoel met de dokter. Ze bevestigde me toen dat dit inderdaad een bijwerking kon zijn. De meds voor mijn schildklier zouden dit normaal wat in balans brengen. Zo ondervond ik dat echter niet...
Weken en onderzoeken gingen voorbij, ik mocht keer op keer de medicatie verminderen, maar zolang ik er moest nemen, voelde ik me niet lekker in mijn vel. Na verschillende keren bloed afnemen - met de hevige blauwe plekken als gevolg - kreeg ik het langverwachte telefoontje. Mijn lichaam produceerde weer alle hormonen die een normaal mens nodig heeft om te functioneren.
Ik mocht de medicatie op enkele dagen afbouwen en dan volledig stoppen met de hydrocortisol. EUREKA! Ik heb echt geschreeuwd in de winkel van geluk! EINDELIJK! Ik zou me weer normaal beginnen voelen.
En ja hoor, na een dikke week medicatieloos voelde ik me weer helemaal mezelf. Ik had er weer zin in, in alles, in het leven. Ik zette me weer op om een drankje of drie te gaan verorberen, ik zag de sparkle terug in mijn ogen, IK WAS WEER MEZELF!
Het waterballon-gevoel trok meer en meer uit mijn lijf, ik had minder honger - want geloof me, van die hydrocortisol neemt je appetijt sterk toe!! - en had hopen levenslust!
Ik begon ook terug te lopen, weliswaar aan een trager tempo dan vroeger, maar ik liep de 5K zonder problemen. Ah wat een verademing! Ik bouw rustig aan terug mijn schema op en heb er binnenkort een nieuwe loopbuddy bij, Joke, mijn schoonzusje! Ik kijk er naar uit om 2 tot 3 maal per week de herfstlucht door mijn longen te voelen terwijl we gezellig huppelen langs de Leie.
Dit weekend hadden we ons helemaal opgezet om naar het huwelijksfeest van vrienden te gaan, we dansten de grond van onder onze voeten - en ik in high heels - het was helemaal top! Het leven kan zo mooi zijn als we ons terug goed voelen in ons eigen lichaam.
Volgende week heb ik een nieuwe MRscan. Ik begrijp best dat die hypofyse moet blijven gecontroleerd worden, maar ik heb er alle goeie hoop op. Ik voel me gezond en dat zal zich - fingers crossed - ook zo vertalen op de MRscan. Duim je mee?
En natuurlijk, als alles loopt zoals het moet, dan krijgen jullie binnenkort een verslagje van onze vakantie in Barcelona! Man wat kijk ik er naar uit om mijn ventje de stad van mijn dromen te tonen!
