It's been a long time... Wellicht de langste tijd dat ik afwezig was op de blog. Dat heeft zo zijn redenen. Misschien wel tien redenen...
Het voordeel is, ik voel me niet langer schuldig dat ik afwezig was. Dat gevoel had ik wel enkele weken, misschien zelfs maanden, maar ik heb de laatste tijd wel meer over mezelf geleerd - al dacht ik dat ik mezelf helemaal kende ondertussen.
Zet je schrap voor een
erg lange persoonlijke blogpost.
Na mijn daguitstap naar Londen met mama - voor mijn verjaardag, zie voorgaande post - kreeg ik het ontzettend druk. Papa kwam op 1 april terug permanent in onze winkel werken. Zijn schepenambt in het Kortrijkse Stadhuis liep af.
De eerste weken van april liepen vaak stroef in de winkel. Hoewel ik heel blij was dat hij terug in ons team kwam, was het echt aanpassen. Zowel voor hem als voor mij. Ik had de rol van
manager vier jaar geleden van hem overgenomen. Dat had voordelen als nadelen.
Ik moest weer leren samenwerken met papa - een groot deel van ons karakter is hetzelfde, je kan je inbeelden dat dit niet altijd gemakkelijk is - en niet te vergeten, ik ben vier jaar ouder als toen hij "vertrok" uit de winkel. Laat ik maar meteen mijn grootste slechte eigenschap even in de verf zetten. Ik ben een leidinggevend type en denk vaak (
lees: altijd) dat mijn manier de juiste is, tenzij het tegendeel goed onderbouwd en liefst met wetenschappelijke feiten kan bewezen worden. Je snapt het al, ik ben zeker niet altijd de gemakkelijkste. Wel beeld je maar in, ons papa heeft net datzelfde trekje. Als ik jonger was, kon ik me net iets gemakkelijker gewonnen geven aan papa. Die afgelopen vier jaar moest ik regelmatig zelf beslissingen nemen omdat hij een overvolle agenda had met stad, dus om nu plots alles weer met hem te moeten doornemen... Het stootte me soms tegen de borst.
Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn vader doodgraag en weet dat hij voor ons, de zaak en al de rest altijd het beste voor heeft, maar het was soms een duel tussen ons twee waar woorden eens hoog opliepen. We moesten elkaar gewoon terug leren kennen op werkvlak. Mama moest er als neutrale persoon tussenkomen, wat zeker niet altijd gemakkelijk was.
Na een goede maand, begon alles veel vlotter te lopen. We begrepen elkaar beter en beseften meer wie wat deed zonder elkaar tegen te werken.
Ondertussen in april kwam ik de liefde van mijn leven tegen...
Allez, ik kwam hem niet tegen - ik kende hem ondertussen al twee jaar - maar de vonken sprongen er toen letterlijk van af toen we beide met volle overtuiging eindelijk zeiden wat we al even van ons hart wilden. 14 april werden we officiel een stel en daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Hij is op zoveel vlakken alles wat ik van een partner verwacht. Hij is degene die me aanvult waar nodig en die me steeds een gevoel van thuiskomen geeft als ik hem zie. Jeroen, ik zie je heel graag!
Wat ook nog niet aan bod kwam op de blog, is dat we nieuwe plannen aan het smeden zijn met onze familiezaak. Ik ben de vierde generatie die Byttebier verderzet en dat vraagt natuurlijk om vernieuwing. Zeker in onze
immer changing world waar alles zo snel aan ons voorbijgaat, dat we soms moeite hebben om bij te houden. Sinds januari 2016 houden we Top Secret Meetings in de loft, eerst met ons drieën, ondertussen al met verschillende partijen.
.. Laten we onze top secret missie Project X noemen, want zo klinkt het al meer dan een jaar in onze mond.
Project X startte als een idee en is ondertussen in opbouw. Er komt heel veel bij kijken en we moeten vooral goed plannen. In een kleine zaak zoals de onze, is dat een extra
workload, want ondertussen gaat de zaak nog even verder zoals ze al jaren op de "markt" staat.
Met andere woorden, ik had het druk, heel druk... En ik aanschouwde mezelf altijd als iemand die alles kon combineren, dus ik deed mijn best, en combineerde het (vele) werk, met mijn nieuwe liefde, mijn sociale leven, mijn familie, mijn huishouden, ... Tot mijn weten, niks wat ik niet aankon. Ik heb mijn leven graag druk. Ik ken hopen vrouwen (en mannen) die al dit even goed de baas kunnen, waarom zou ik het dan niet kunnen :)
Wie me goed kent, weet dat ik steeds klaar sta om iemand uit de nood te helpen... Ik probeer een luisterend oor te zijn voor wie het nodig heeft, en zou vaak mijn eigen planning even
on hold zetten als ik ergens van dienst kan zijn. Ik leef hiervoor en doe dit ontzettend graag.
We gaan even in een stroomversnelling... 20 juli was mijn laatste werkdag voor het verlof. Ik herinner me de dag als gisteren. Het was de slechtste werkdag van het jaar voor me. De dag begon met een moeilijke vergadering van Project X, die niet alleen veel tijd maar ook veel energie van me vroeg. Ik moest de kerk in het midden houden en zocht na de vergadering naar oplossingen. Daarnaast wilde ik ook alle "hangende" zaken van de winkel afwerken om zo een fijn verlof te starten, zonder stress en zodat mijn ouders - die de winkel met twee open houden in het verlof - geen
shit op hun hoofd kregen terwijl ik - de vogel - even gaan vliegen was... Je kent het, je wil de boel op orde hebben.
Toen ik na die laatste dag de deur achter me toe trok, had ik helemaal geen gevoel van ontlading. Erger nog, ik voelde me beroerd. Ik heb die hele avond - hoewel er leuke dingen op het programma stonden - geen moment rust gehad vanbinnen. Ik weet niet wat het was, maar het voelde niet goed.
De dag erop - Nationale Feestdag - voelde helemaal anders. Ik kreeg het congé gevoel te pakken. De zon zat uit, en Jeroen en ik besloten de hele dag van de ene pop-up bar naar de andere te fietsen. Ik zag de Daltons van dichtbij, dronk lekkere drankjes, zag leuke mensen, het was écht vakantie... Heerlijk!
De eerste week van mijn verlof, staat steeds in teken van grote opkuis. Ik denk dat velen onder ons dan eens tijd pakken om het één en ander uit te mesten in huis. Ik maakte een mentale lijst van alle projecten die ik wilde doen die eerste week. Jeroen was nog aan het werk, ik had het huis voor me alleen om eens helemaal overhoop te halen en dan volledig naar mijn gedacht terug te zetten. Dressing uitmesten, Kringloop winkel donaties, containerpark, je kent de waslijst wellicht. Ik zou een week lang mijn
belongings herbekijken en wegdoen wat me niet langer
joy geeft (Marie Kondo Way).
De eerste twee dagen verliepen zoals gepland, ik nam de dressing onder handen, de keuken, de badkamer, ik ging erdoor als een wervelwind. 's Avonds was ik vermoeid, maar voldaan. De derde dag van het verlof werd het keerpunt. Ik voelde me mottig en had last van sinusitis. Dat komt vaker voor bij mij (en bij vele anderen) dat eens je stilvalt, de bacteriën feest vieren en je voelt je een hoopje ellende. Ik besloot die dinsdag dan maar in de zetel te blijven liggen en eens alle Youtubers die ik had verwaarloosd te stalken. Ik keek het ene filmpje na het andere en hoewel
het mocht want ik had verlof en IK MAG GERUST EENS EEN HELE DAG IN DE ZETEL HANGEN, voelde het erg verkeerd aan. Ik zag de uren voorbijgaan en kreeg een miserabel gevoel... Ik heb de hele dag nog niets productief gedaan... Zelfs geen douche genomen.
Positief persoon dat ik ben -
of toch probeer te zijn - hield ik mezelf voor dat het ok is eens een dagje niks te doen. Ik zou de draad weer opnemen de volgende morgen. Toen Jeroen op woensdagmorgen naar zijn werk vertrok, stond ik mee op en zou ik zeker een blogpost schrijven, en stofzuigen, en wat zaken posten op tweedehands, en, en, en, ... En toen zag ik de zetel.... Ik voelde me zo geneigd om er even in te liggen -
20 minuutjes maar - en dan begin ik aan de dag.
Plots was het vier uur in de namiddag... En ik had terug NIKS gedaan. Ik voelde mijn humeur kantelen en kon mezelf wel voor de kop slaan. Ik herinner mezelf zeggen in mijn hoofd, Sofie komaan zeg, wat is dat met u, waar ben je mee bezig...
Gow hé - op zijn West-Vlaams -
get your shit together... Maar ik kon me er fysiek niet tot aanzetten me te bewegen. En zo verliep ook donderdag. Ik voelde me dieper zakken en verstond niet wat er aan de gang was.
En toen kwam er de bewuste vrijdag - de dag dat ik niet snel zal vergeten - waar ik opstond met hevige hoofdpijn. Ik heb zelden hoofdpijn, meestal door een glas teveel te drinken de dag ervoor. Ik nam een neurofen (wat altijd helpt bij mij) en zou me nog een uurtje in bed leggen tot de pijn over was. Drie uur later sleepte ik me uit bed, de hoofdpijn was nog erger dan ervoor. Ik wist niet goed wat er was. Ik belde een vriendin (apotheker) en vroeg wat ik kon doen. Slapen, dampen met eucalyptus en Niocitran. Dat zou mijn hoofdpijn van sinusitis wellicht verhelpen. Ik voelde me ongerust toen de hoofdpijn 's avonds nog niet weg was. Ik ging slapen en zei tegen mezelf MORGEN HEB IK GEEN PIJN MEER.
ZATERDAG 29 JULI
Ik sliep die nacht goed, maar werd om 6 uur door lawaai gewekt. Ik opende mijn ogen en BAM! Daar waren die scherpe messen weer die mijn slapen doormidden sneden. Zo voelde het immers aan.
Ik nam mijn iPhone en surfte het web af... DO NOT TRY THIS AT HOME! Volgens mijn eigen diagnose -
dankzij het wereld wijde web - was ik kandidaat voor
meningitis (hersenvliesontsteking). Ondertussen weet ik dat IK GEEN DIAGNOSESTELLER BEN en DAT HET WEB VOL MET TEGENSTRIJDIGE ZAKEN STAAT. Ik wist dat ervoor natuurlijk ook al... Maar de paniekaanval die ik op zaterdagmorgen ervoer, liet alle logische uitleg meevaren met de wind.
Ik belde mama op en zei dat ik naar SPOED wilde. Mijn fantastische huisarts was op vakantie en ik heb vertrouwensissues met dokters van wacht. Ik was nog nooit in spoed geweest, maar dat klonk op dat moment het beste in mijn hoofd.
06:30 SPOED
Ik werd na het omschrijven van mijn klachten meteen in een traumakamer gelegd. Drie verplegers rond me heen (bloed afnemen, temperatuur opnemen, hartslag checken, ...) Ik wist even niet wat er aan het gebeuren was, maar de pijn was ondraaglijk in mijn hoofd. Ik liet dus alles gebeuren en hoopte op snelle heling.
07:00 CATSCAN 1
Ik werd begeleid naar de CATSCAN - eerste ervaring. De scan verliep vlot en voor ik het wist was ik terug in traumakamer 517.
07:15 WACHTEN OP SPOEDDOKTER
09:00 BLIJVEN WACHTEN OP SPOEDDOKTER
09:25 SPOEDDOKTER
Na veel verpleging en assistenten van spoeddokters en consorten, kwam de spoeddokter me zelf het relaas geven. Catscan Ok, neuroloog onderweg... Ja inderdaad, dat was de enige info die ik op dat moment kreeg. Het was geen tumor, en het was geen meningitis. Twee hevige aandoeningen waren al uit de weg. Ik had op slag minder hoofdpijn - hoewel ik nog steeds niks tegen de pijn had gekregen.
09:30 WACHTEN OP NEUROLOOG
11:00 NEUROLOOG
Dokter Vanderdonckt, Neuroloog in AZ Groenighe. Aimabele, geleerde man. Hij wilde voor alle zekerheid nog enkele testen laten uitvoeren voor hij meer informatie kon geven.
11:15 EEG SCAN
12:05 CATSCAN 2 CONTRASTVLOEISTOF
Dat voelde maar raar aan... Je krijgt het plots heel warm in je aderen en je hebt het gevoel dat je blaas op springen staat. Gelukkig duurt dat niet erg lang.
12:35 PARACETAMOL EN BAXTER
Eindelijk de verlossing. Ik kreeg een pijnstiller...
12:40 WACHTEN OP UITSLAG CATSCANS
Wachten in een traumakamer is stresserend. Je ziet dokters en verpleging steeds aan je deur passeren en hoopt telkens dat ze hun pas vertragen en jouw kamer binnen komen...
14:30 UITSLAGEN DOOR NEUROLOOG
En toen kwam Dokter Vanderdonckt me het nieuws brengen. De scans toonden aan dat mijn hypofyse - deze klier regelt alle hormoonspiegels in je lichaam - groter was dan normaal. Ze vonden er ook een andere massa in genaamd een ademoon of goedaardig gezwel. Dit alles zou meer duidelijkheid tonen als ik nog een MRscan zou ondergaan. Ik voelde de moed zakken... Ik kreeg een zware huilbui in het ziekenhuisbed. Ik kende de MRscan van in programma's zoals ER en GA, dit verklaarde meestal niet veel goeds.
14:55 MRSCAN
Ik werd van de traumakamer helemaal naar de andere kant van het ziekenhuis gerold, richting de MRafdeling. Ik zie nog alle verschillende lampen en plafonds als ik mijn ogen sluit, ik zag het even allemaal niet meer zitten en de tranen stroomden over mijn kaken. Ik zag mijn jonge leven even helemaal aan me voorbij gaan.
Toen ik aankwam in de wachtzaal voor MR, lieten de - heel vriendelijke en bezorgde - verpleging me daar achter in een slaapzaal. De verpleging van MR zou me daar komen ophalen. Het leken wel uren, ik lag daar helemaal alleen en hoorde niks of niemand. Het was een zaterdag, dus die afdelingen lopen dan meestal leeg... Ik voelde me heel alleen en ongelooflijk triest. Ik had nooit gedacht dat als ik 's morgens binnenkwam in spoed dat de dag zo zou vorderen. Het was me allemaal teveel...
Eens ik naar de MRscan werd gevoerd, liet de verpleging me weten dat dit toestel nogal angstaanjagend was en heel veel lawaai maakt. De bedoeling was dat ik 20 minuten superstil bleef liggen. Ik ben normaal niet claustrofobisch maar eens ik in de buis lag, voelde ik de angst over mijn hele lijf. Dit is alles behalve fun. Twintig minuten lang probeerde ik me te focussen op rustig blijven, maar wie ooit onder zo een scan heeft gelegen zal wellicht weten dat dit door het geluid en de "knusse" omgeving bijna onmogelijk is. Zeker na de dag die ik tot dusver al had.
15:15 WACHTEN OP UITSLAG MRSCAN
Ik stortte in op de traumakamer... Huilbui na huilbui en ik kon amper zeggen waarom. Het was me allemaal teveel. De verpleging kwam me een
Temesta - kalmeringsmiddel - geven zodat ik me "wat" kon ontspannen. Ik denk dat mama er ook wel één kon gebruiken, want die stond ook stijf van de stress.
15:45 UITSLAG DOOR NEUROLOOG
Dokter Vanderdonckt kwam de kamer terug binnen. Daar waren de uitslagen dan... De hypofyse was inderdaad zoals ze op de CATSCAN zagen groter dan normaal en in het ademoon waren hele kleine spikkeltjes. Dit kon duiden op een bloeding die de hevige hoofdpijn als gevolg had. De dokter beval me in het ziekenhuis te blijven voor observatie.
Ik zakte weer in elkaar en begon weer te huilen. Man wat was dat toch met mij. Ik ben helemaal geen huiler, maar ik kon de poorten blijkbaar niet sluiten. De dokter zei dat ik het kalmer aan moest doen en dat enkele dagen rust in het ziekenhuis me goed zouden doen. Deze bloeding zou namelijk veroorzaakt zijn door overmatige spanningen en stress.
Ik had een ticket voor Voltage festival (voor de dag erop) dit was sowieso een
no go. Jeroen zou alleen moeten gaan, met wat vrienden natuurlijk...
16:20 AANKOMST OP DE KAMER
Daar lag ik dan... tegen mijn wil op een ziekenhuisbed. Mijn leven werd even uit mijn eigen controle gegeven. Ik kon bijna niets bepalen... Avondeten werd om 17:00 geserveerd en voor de rest mocht ik me alleen in een rolstoel verplaatsen. Ik moest rusten...
Ik kan je verzekeren, voor een bezige bij als mij is dit verschrikkelijk. Ik kwam zot van de vier muren rond mij. Gelukkig mocht ik tot 20:00 bezoek ontvangen wat mijn geest wat liet afdwalen van de dag. Jeroen kwam me na zijn werk meteen opzoeken en ik was zo blij zijn totje te zien. Mama week geen seconde van mijn zij en papa stond ook meteen na de winkel aan mijn bed. Ook Anneken - een van mama haar besties - zat al naast mij.
20:00 ROLSTOELACTION
Jeroen nam me mee voor een wandeling op de binnenkoer, dat was het verste dat ik kon gaan. Ik voelde me verschrikkelijk opgesloten en had het gevoel dat de muren van het ziekenhuis een gevang waren. Niet kunnen gaan of staan waar je wil... hatelijk.
21:00 TIJD VOOR RUST
Na het vertrek van
my lovedones, was het tijd voor reflectie... Ik heb de eerste nacht in het ziekenhuis doorgebracht door alles voor de geest te halen van de afgelopen 24 uur. De verpleging verdient een dikke pluim, want die madammen werken slag om slinger! Daarnaast doen ze er alles aan om je verblijf zo goed mogelijk te maken. Ik weet die madammen te appreciëren!!
ZONDAG 30 JULI
Mama, papa en Jeroen stonden al snel aan mijn bed op zondag. Het was een dag van rust en bezoekjes krijgen. De dokter zou eens langskomen maar veel zou er niet veranderen op zondag. Ik moest maandag een nieuwe MRscan ondergaan om de hypofyse te heranalyseren.
Ik kreeg in de late namiddag Hydrocortisol toegediend omdat ik blijkbaar te weinig natuurlijke cortisone aanmaakte in mijn hypofyse. Die hebben we nodig voor onze bijnieren. De hoofdpijn was minder, maar nog steeds aanwezig. Ik kreeg permanent pijnstillers.
De dag verliep redelijk, ik kreeg leuke bezoekjes en heel veel smsjes en telefoons. Bedankt aan iedereen! Ik probeerde op iedereen te antwoorden, maar dat was niet altijd evident, jullie hadden immers zoveel vragen waar ik nog niet kon op antwoorden, vandaar ook deze blogpost. Zo hebben jullie alle informatie voor wie het wil weten.
MAANDAG 31 JULI
De dag van de MRscan en de verlossing van het ziekenhuis. Ik zou als alles meezit naar huis mogen gaan. Mama was om negen uur present en we zouden samen wachten op het eindrelaas van dokter Vanderdonckt. De minuten duurden uren... Het wachten op mijn ontslag kon niet snel genoeg gaan, ik wilde er weg. Ik zat al te lang gevangen tussen deze muren, ik wilde van mijn vakantie gaan genieten en mijn valies gaan pakken om vrijdag naar Barcelona te vliegen en alles achter mij te laten.
Dokter Vanderdonckt kwam me vertellen dat de MRscan niet kon doorgaan, ik voelde mijn handen trillen... Maar liet me weten dat ik na het bezoek van de Endocrinoloog - een endocrinoloog onderzoekt en begeleidt patienten met complexe hormoon aandoeningen en stofwisselingsziekten, zoals diabetes mellitus, schildklierafwijkingen, metabole botziekten, hypofyse en bijnierproblemen, groei en geslachtsklieraandoeningen, vetstofwisselings- en voedingsproblemen - naar huis zou mogen gaan. De MRscan hadden ze verzet naar vrijdag omdat er teveel patiënten voor me op de wachtrij stonden.
Vrijdag... de dag van ons vertrek naar Barcelona... Inderdaad, Barcelona was ook een no go... De tranen rolden weer over mijn kaken. Dit verhaaltje was nog niet gedaan...
Na lang wachten kwam de Endocrinoloog langs op de kamer. Ze kwam af met een resem aan onderzoeken die ik de komende week zou moeten ondergaan. Ik zou elke dag aanwezig moeten zijn in het AZ. Gezichtsveldtesten, andere oogtesten, bloedafnames, neurologische testen, mini scans... Het zou een leuke vakantieweek worden. Ik was wel erg opgelucht dat ik telkens naar huis mocht gaan en ik mijn eigen bed kon slapen.
VRIJDAG 4 AUGUSTUS
De dag van de resultaten... Ik moest de hele dag in het AZ zijn om nog testen en een nieuwe MRSCAN te ondergaan... Die scan viel veel beter mee dan de eerste keer. Ik wist al wat ik moest verwachten en had mezelf voorgenomen rustig te blijven en in mijn hoofd te zeggen IK BEN GEZOND, IK BEN GEZOND, IK BEN GEZOND, ... Uiteindelijk mochten we om 16:00 uur binnen bij Dokter Vanderdonckt om de resultaten te bespreken.
De MRSCAN was niet gewijzigd. Dit wil zeggen dat mijn hypofyse nog steeds even groot is. Dit is geen slecht nieuws... Zolang de hypofyse niet gegroeid is, is er geen reden tot paniek. Ik moet het VEEL rustiger aan doen van de neuroloog, want dit alles is door stress veroorzaakt. Ik blijf medicatie nemen tot eind augustus en onderga dan een nieuwe test om na te gaan dat mijn hypofyse terug zelf de hormonen aanmaakt die het zou moeten doen. Is dit zo, dan mag ik de medicatie laten vallen.
Eind september onderga ik een nieuwe MRSCAN die dan zal uitmaken wat er echt met me aan de hand is (of is geweest). Voorlopig ga ik me daar niet in opjagen, ik moet me vooral leren ontspannen. En als alles meezit, mag ik in oktober terug vliegen en gaan we dan onze welverdiende vakantie in Barcelona doorbrengen.
De hoofdpijn is sinds enkele dagen helemaal weg. Dat is een hele grote opluchting. Ik kan terug vrij bewegen zonder pijn. Ik voel me veel beter en probeer alles wat kalmer aan te doen.
Ik weet het, het was een hele boterham, die blogpost. Maar ik wilde het van me af schrijven. Ik kreeg zoveel vragen en zoveel lieve berichten... Bij deze hebben jullie nu alle informatie die ik heb.
De afgelopen week heb ik veel bijgeleerd. We zijn geen super(wo)man en we moeten dat ook niet zijn. We mogen best eens de was laten liggen, of nee zeggen tegen iets wat we niet willen/kunnen doen. We zijn hier niet voor een eeuwigheid op onze planeet, dus we maken er best een leuke tijd van.
Ik leer beetje per beetje meer te ontspannen, leer praten over stressgevoelige zaken die constant in mijn hoofd dwalen, stop met competities te voeren tegen mezelf, ik ben wie ik ben... Geloof me, het is echt niet gemakkelijk, maar we komen er wel.
Het advies dat ik wil meegeven aan jullie allemaal (of wie het lezen wil) geniet van je leven, doe wat je graag doet, zeg eens nee zelfs al is dat moeilijk, omring je door positieve mensen, en laat af en toe eens een traan. De opluchting die je daarvan krijgt is een openbaring. We moeten niet altijd sterk zijn, dat moet ik afleren. Ik mag gerust eens een zwakke kant laten zien.
Om deze post af te sluiten zou ik jullie graag allemaal bedanken. Bedankt aan mijn gezin (mama, papa, bomma, Bruno, Jeroen en Charlotte), jullie hebben mij steeds opgemonterd. Bedankt aan mijn vrienden die op bezoek kwamen en die vele smsen stuurden. Vooral Emma, je hebt geen idee wat je voor me betekend hebt de afgelopen week.
Ook bedankt aan de verpleging van de Neurologie, you women run the place!! Ook alle dokters, zoals mijn fantastische huisdokter Stefanie Vanderbauwhede - die haar hele vakantie in Italië non-stop met mij bezig was - en natuurlijk dokter Vanderdonckt, die me wellicht soms tegen de muur kon plakken ;) Jullie zijn fantastische mensen! Bedankt!
En mensen, besef dat stress een lelijk beestje is en je echt fysiek iets kan aandoen. Laat het los...
