Het begon allemaal héél toevallig... Op een zondag enkele maanden geleden was ik in de zetel door Ted Talks aan het browsen.
Wie Ted Talks niet kent - je weet niet wat je mist - hier even een korte inhoud. Ted is een non-profit organisatie die werd opgericht in 1984. Het zijn motivatiesprekers die in een kleine 20 minuten hun idee of ervaring pitchen. Je kan er erg veel van alle topics vinden (wetenschap, milieu, business, phsychologie, ...). Als je over Apple tv beschikt heb je het sowieso staan, ik denk dat de meeste smart tv's het tegenwoordig ook hebben staan. Maar je kan via Ted.com alles terug vinden. Deze korte filmpjes inspireren je of laten je verder nadenken over bepaalde zaken. Echt een aanrader!
Back to my story... Die zondag dus in de zetel. Ik zag een Ted Talk van een vrouw Roz Savage - midden de 40 - die op een dag besloot haar job op te geven en de wereld over te roeien... ALLEEN! Zot?! Dat dacht ik ook, maar haar talk was méér dan ik had verwacht. Klik hier om hem te bekijken.
Ze sprak over haar ervaring met de oceaan. Van de wilde stormen tot de zachte sunsets. Ze leefde van eten uit blik en visvangst, ze had een zoutwaterfiltersysteem in haar roeiboot om zo drinkbaar water te bekomen. Ik was helemaal mee in haar verhaal. Tot ze plots met harde feiten op tafel kwam.
Toen ze erg diep in de Altantische oceaan zat, ving ze deze vis (en er volgden er nog meer) die bij het ontleden helemaal vol plastic zat. Dit zijn allemaal resten van de plastic die wij - human people - in de oceanen droppen. Als plastic lang in de maag van zo'n vis zit, dan beginnen de toxische stoffen van het plastic in het vlees van de vis te settelen en eten wij - zonder beter weten in - een niet zo gezonde vis. Nog steeds zin in een sole meunière nu?
Het deed me echt aan het denken zetten. Ik dacht dat ik al erg goed sorteerde thuis en had het meer voor de algemene properheid van mijn huishouden, maar het bekijken van deze reportage liet me toch aanzetten van nog meer mijn best te doen thuis, in onze winkel en vooral overal in de natuur. Ik laat nooit meer iets achter, ik heul het liever 10 km mee tot ik een vuilbak tegenkom, dan het ergens te droppen om mijn handen maar vrij te hebben.
Vorig weekend was ik Netflix aan het afbladeren op zoek naar iets informatief om me een productieve dag te bezorgen. Ik botste op Mission Blue, een reportage over oceanologe Sylvia Earle. De naam zei me niks, maar ik dacht wel dat ik het ok zou vinden. Ik zette het programma op. Man... Ik zat gekluisterd aan mijn tv. Sylvia, nu ruim in de 80, duikt tot op vandaag nog in elke oceaan. Ik was geïntrigeerd.
Haar reportage Mission Blue geeft prachtige beelden weer van toen ze als jonge 20'er de oceaan ontdekte. Ze zag de oceanen achteruitgaan door onze grote vervuiling, de te grote visvangst en de uitlaatgassen die we de lucht in sturen. Ik was gechoqueerd door de gruwelijke beelden van vervuiling (olieramp in de Golf van Mexico), het ontvinnen van haaien in China voor haaienvinnensoep, het overbevissen van onvolwassen tonijnen... Ik was er echt niet goed van. Sylvia pleit bij vele overheden voor het aanmaken van Hope Spots. We hebben op het land al Hot Spots of nationale parken waar niet gejaagd en gekapt mag worden. Een Hope Spot is een regio in een oceaan waar niet gevist mag worden of afval mag worden geloosd.
Hier zie je een koraalrif 20 jaar terug en hoe het er nu uitziet. Het heeft niet alleen met vervuiling te maken maar ook met het mankeren van de vissen. Deze streek in Australië werd zo overbevist dat er geen vissen meer in het rif te verkennen zijn. Een koraalrif heeft vissen nodig om te overleven. Door het maken van een Hope Spot hier, hoopt Sylvia dat er terug wat leven kan komen in dit rif. Alleen, afbreken gaat veel sneller dan terug opbouwen. Denk dus aub nog eens na, voor je rommel achterlaat op het strand. Het gaat hoe dan ook de oceaan binnen. En als je een stukje tonijn wil, weet dan dat de tonijn amper 8 maand oud is, en niet eens volwassen...
En dan was er gisteren, niet dat ik er specifiek naar op zoek was, maar Netflix stelt je docu's voor die je wellicht kunnen interesseren en zo kwam ik op Chasing Ice, de docu van fotograaf James Balog. Deze fotograaf was verzot op het fotograferen van ijsrotsen. Hij reisde de wereld af van Groenland tot Alaska om de mooiste gletsjers en ijsschotsen te fotograferen. Hij kwam tot de conclusie bij het bekijken van zijn foto's door de jaren heen, dat er toch wel veel gesmolten was op jaarbasis.
Hij startte het project EIS - Extreme Ice Survey - op waarin hij meer dan 45 camera's plaatste over de hele wereld waar gletsjers zijn. Zo kan hij precies vastleggen hoe snel de gletsjers slinken door Global Warming. De beelden waren schokkend. Hij legde een video vast waarop een stuk zo groot als downtown Manhattan afscheurde van de gletsjer. Hoe mooi deze beelden ook waren om vast te leggen, hoe verschrikkelijk het feitelijk is. Ook hij werd een activist om de overheid aan te zetten Global Warming serieus te nemen.
Het begon allemaal meer en meer tot me door te dringen. Ik moet iets doen. En ja, wat ik veel hoor rondom mij is, denk je echt dat jij het verschil zal maken tussen de biljoenen mensen op deze planeet. Natuurlijk niet, maar als ik het al doe, dan zijn er misschien nog en als ik mijn ecologische voetafdruk kan verkleinen, dan zal dit misschien een ienie-mini verschil maken, en alleen al daarvoor, voor onze mooie blauwe planeet, wil ik het doen. Dit blogverhaal wordt heel zeker vervolgd, ik hou jullie op de hoogte van meer documentaires en hoe ik mijn carbon footprint kan/ga verminderen.
Het is een feit dat we over 118 jaar geen steenkool meer zullen hebben voor het aantal mensen op deze planeet, de bronnen zullen uitgeput zijn. Nu kunnen we er nog iets aan doen, we kunnen het nog omkeren, denk aan groene energie, denk aan minder verbruiken. Als we onze nabestaanden een toekomst willen geven, dan zullen we actie moeten ondernemen.
Ik ben alvast klaar voor een groenere levensstijl, nu de rest van deze planeet nog...
