Ik wist even helemaal niet meer waar mijn leven naar toe ging, het was allemaal teveel. I had to get lost to find myself again. Ik wilde stoppen met het hypocriete gedoe en banden verbreken met mensen die me neerhaalden. Het leven kan zo intens zijn dat je je plots helemaal ziet wegkwijnen.
Ik wilde afstand van alles en iedereen. Dat is bij velen niet in goede aarde gevallen, maar vrienden die me lang genoeg kennen en mijn vriendschap waardevol genoeg achten, hebben me deze rust gegund om me mezelf te laten terug vinden.
Een oude vriendin van me liet me mijn ogen openen. Ze herkende mijn verhaal in haar leven en gaf me de raad eens heel eerlijk te zijn met mezelf en te durven mensen die niet het beste in me naar boven halen uit mijn leven te "bannen". Dat klinkt misschien wel allemaal een beetje harsh maar in mijn situatie was het een eye-opener. Ik wilde niet meer leven voor anderen alleen, ik wilde zelf beginnen leven. Me niet meer draaien in zevenendertig bochten om de ander gelukkig te stellen maar mijn eigen joie de vivre op nummer één te zetten.
Sinds ik die nieuwe instelling probeer toe te passen - en er ook een lifestyle van te maken - heb ik het gevoel dat er meer deuren open gaan. Ik leer elke dag nieuwe mensen kennen die mijn leven verrijken in plaats van me in een bittere tante te vormen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb erg goeie vrienden, die al jaar en dag meegaan en die nooit uit mijn leven zullen verdwijnen. Maar dan heb je ook die "andere" en vooral "oppervlakkige" vrienden.
Ik kan weer ademen, ik voel me terug vrij en ga en sta waar ik wil. Ik laat het leven op me af komen en krijg de boel weer op orde. Ik heb mijn liefde voor het lopen terug gevonden, zie het bloggen weer volledig zitten en durf nee zeggen tegen de aanbiedingen die me niet gelukkig maken.
Wie zich ook in zo'n situatie bevindt of ooit bevonden heeft, zal wel begrijpen waarom ik dit allemaal schrijf. De anderen onder ons, zonder zorgen, ik ben blij voor jullie en hoop dat jullie nooit een breekpunt moeten treffen, because let me tell you, it isn't fun.
Het is de eerste keer dat ik jullie zoiets persoonlijk meedeel op deze blog, maar het moest er gewoon uit, ik wilde het neerschrijven om het van mijn hart te hebben. Misschien is het een soort therapie want let me tell ya, this feels good!
Soms moet je jezelf eens toe laten om je helemaal te laten afbreken om jezelf terug op te bouwen tot een betere versie van jezelf. God Speed!
